گلستان و خارستان
? اگر کسی در حق کسی نیک گوید آن خیر و نیکی به وی عاید می شود و در حقیقت آن ثنا و حمد به خود می گوید. نظیر این چنان باشد که کسی گرد خانه خود گلستان و ریحان کارد. هر باری که نظر کند گل و ریحان بیند. او دائما در بهشت باشد. چون خو کرد به خیر گفتن مردمان، چون به خیر یکی مشغول شد، آن کس محبوب وی شد و چون از وی اش یاد آید، محبوب را یاد آورده باشد، و یاد آوردن محبوب گل و گلستان است، و رَوح و راحت است.و چون بد یکی گفت آن کس در نظر او مبغوض شد چون ازو یاد کند و خیال او پیش آید چنان است که مار یا کژدم یا خار وخاشاک در نظر او پیش آید.
? ? اکنون چون می توانی که شب و روز گل و گلستان بینی و ریاض اِرَم بینی چرا در میان خارستان و مارستان گردی؟
? همه را دوست دار تا همیشه در گل و گلستان باشی و چون همه را دشمن داری خیال دشمنان در نظر می آید چنان است که شب و روز در خارستان و مارستان می گردی.
? ? پس اولیاء که همه را دوست می دارند و نیک می بینند آن را برای غیر نمی کنند برای خود کاری می کنند تا مبادا که خیالی مکروه و مبغوض در نظر ایشان آید چون ذکر مردمان و خیال مردمان در این دنیا لابد و ناگزیرست، پس جهد کردند که در یاد ایشان و ذکر ایشان همه محبوب و مطلوب آید تا کراهت مبغوض مشوش راه ایشان نگردد. پس هر چه می کنی در حق خلق، و ذکر ایشان می کنی به خیر و شر، آن جمله به تو عاید می شود.
? فیه ما فیه جلال الدین محمد بلخی رومی (مولوی)
آخرین نظرات